Son günlerde gökyüzü maviliğini kaybetti. Dumanla karışmış bir keder çöktü yurdun dört bir yanına. Ormanlarımız yanıyor. Hem de sadece ağaçlar değil… Toprağın altında kök salmış tarih, dallarında hayat taşıyan gelecek de alevlere teslim oluyor. Dilsiz canlılar çığlık atamıyor ama küllerin arasından yükselen sessizlik, vicdanı olan herkesin kalbini dağlıyor.

Bu yangınlar sadece bir doğa olayı değildir. Her alevin arkasında bir ihmal, bir kasıt, bir umursamazlık var. Ve işin en acı tarafı, bu ateş yalnızca ormanı değil; toprağı, yaşamı, geçmişi, geleceği, umudu ve insanlığı yakıyor.

Bir fidanın büyümesi yıllar alır, ama onu yakmak sadece birkaç dakikadır. Oysa ki orman, sadece yeşil bir alan değil; binlerce canlının evidir, bir çocuğun ilk defa doğayı gördüğü yerdir, bir kuşun yuvasıdır, bir karıncanın yolu, bir ceylanın gölgesi, bir çam kokusudur. Orman, bir milletin nefesidir. Ve biz her yangında biraz daha boğuluyoruz.

Ama bu yıl daha da ağır bir........

© Samsun Gazetesi