Son zamanlarda, sözcüklerin kökleriyle yeniden uğraştığımı fark ettim. Dil, yaşayan bir varlık. Bazen, bazı kelimeleri uyutur hatta öldürür; farkına bile varmayız. Ne zaman ki bir sebeple onları yeniden kullanmak zorunda kalırız; bunun kökü neydi, nerede kullanırdı, diye yeniden düşünmeye başlarız; canlanır zihnimizde bir yerlerde asıl anlamları… Bu günlerde öğrencilerime sözcük yapısını anlatmamın da bu yazıyı yazmamda etkili olduğunu inkar edemem çünkü bazı türemeler dilde artık yok, bunların da farkına varmalarını sağlamam lazım derken, kendimi yepyeni bir farkındalığın içinde buldum. Önem ve öncelik kelimelerine takıldı aklım... İkisi de ön kökünden türemişti ama aynı mıydı gerçekten? Yüklendikleri anlamlar aynı gibi görünse de bana göre çok farklıydı anlamları...

Hayatta bizim için neler, kimler önemli; neler, kimler öncelikli diye düşündüm.

Sözcüklerin eş anlamlıları, ayrımlarına varmama yardımcı oldu. Ne kadar en fazlasını, birçok kişiye göre en doğrusunu bildiğimi iddia etsem de dil, beni zaman zaman yanıltmayı -inanın bana- hâlâ başarıyor. En sadık yârim, her zaman TDK olur böyle durumlarda…Yine onun kapısını çalınca iki sözcüğün aynı kökten türemekle........

© Şalom