“Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder.

Dante gibi ortasındayız ömrün.

Delikanlı çağımızdaki cevher,

Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,

Gözünün yaşına bakmadan gider.(…)”

Cahit Sıtkı Tarancı’nın, ‘Otuz Beş Yaş’ şiirini ilk okuduğumda 14-15 yaşlarındaydım. Hiçbir akıma bağlanmadan kendine özgü tarzından çok etkilenmiştim. Zaten o yaşlar özellikle genç kızların romantizme giriş yaptığı, henüz yapılanmamış olsalar da siyasete bölük pörçük ilgi duymaya başladığı dönemlerdi. Kimileri ise ezberledikleri dizelerle ‘artık’ büyüdüklerini, özgürlüğün anahtarını bulduklarını zannederdi.

Öte yanda Tarancı’nın yaşamın ve aşkın güzelliğini överken, ölümün üstünlüğünü vurgulayan satırları ilgi alanımızın çok uzağındaydı.

↔↔↔

On sekiz, erişilmesi en güzel yaş… Daha doğrusu dünyanın ayaklarımızın altında olduğunu, her istediğimizi yapabileceğimizi zannettik. Ebeveynlerimizin, ‘bize göre değişen bir şey yok’ sözleri hevesimizi yarıda bıraktı.

25 yaşlarında eğitim hayatı bitmiş, aile kurma ve kariyer ön........

© Şalom