Tesadüflere inanmam. Bu sözcük insan hatalarını örtmek için uydurulmuş bir kavramdır. Bir öğrenci kopya çekerken mi yakalandı? Öğretmen tam o esnada yanından geçmeseydi yakalanmayacaktı, ne aksi tesadüf! Buyrun size bir aksi tesadüf daha: Trafik tıkanmasa adam uçağını kaçırıp eve dönmeyecek, karısını en yakın arkadaşıyla yatakta yakalamayacaktı! Ya da günümüzün yaygın örneği: Bütün maç boyunca rakibini ceza alanına kitleyen, fakat bir türlü gol atmayı beceremeyen, ancak ilk kontratakta kalesinde golü gören takımın antrenörünün savunması: “İyi oynayan bizdik, rakip tesadüfen kazandı!”

Eylülden beri geçen yıl ebediyete uğurladığımız annemin evini boşaltmakla meşguluz. Evet, dokuz ay boyunca karnında taşıyıp bana can veren annemin evini, tam dokuz aydır boşaltamadım! Fakat bu gecikmenin tek suçlusu ben değilim. Sevgili eşimle kızım da en az benim kadar sorumlular. Ancak gerçek suçlu aranacaksa, o kişi müteveffa annemdir. Kadın ömrü boyunca elinden ne geçmişse saklayıp biriktirmiş! Evin her tarafı anılarla yüklü. Her yerde onun kokusu, onun izi, hatta kimi zaman onun sesi… Zor iş!

Çekmeceler, sandıklar, dolapların üstleri, altları, yataklar, koltuklar, kitaplık, ciltli kitapların sayfaları, her yer belge, mektup ve fotoğraf dolu! Yıllar boyunca kendisine yazılmış nameler, ilkokul, lise karneleri, kardeşimin, benim, ergenlik yaşlarımızda birbirimize yazdığımız mektuplar, sevgililerle olan yazışmalar, naif ve hatta komik şiirler… Karıştırdıkça her köşeden farklı şeyler çıkıyor! An geliyor gözlerimden süzülen damlaları silmek için ara veriyor, elimde olmadan geçmişe gidiyorum…

Bir ara kızım elinde bir ayakkabı kutusuyla belirdi: “Baba, bunları ne yapalım?” İstemsiz bir şekilde kutuya elimi daldırıyorum. Küçük dikdörtgen kağıtlar, her biri bir mektup kağıdının dörtte biri boyutunda. Bazı resmi yazışma, makbuz, fatura gibi evraklar özenle kesilmiş, arka yüzlerinde........

© Şalom