Bu gün sözü Ahmet dedenin torunu ve bu hikayenin gün yüzüne çıkmasına vesile olan Sebahattin amcaya bırakıyorum.

Ben, bu satırların yazılmasına vesile olan kişi… Yani sobanın yanında uyurken üzerine kaynar su dökülen, “öldü” denilen ama Allah’ın izniyle hayatta kalan çocuğum: Sebahattin.

Adımı dedem Ahmet Dede koymuş. Kendisi gibi vakur, sabırlı ve vatan sevdalısı olmam için dua etmiş kulağıma ismi fısıldarken. Ailemin soyunda her kuşakta sadece bir erkek çocuk olurmuş; ben de o zincirin halkalarından biriyim.

Benim hikâyem, o kış günüyle başlar. Henüz bebekken, sobanın yanında uyurken, kaynayan su başımdan aşağı dökülmüş. Su kazanını yanlışlıkla ninem İsmet devirmiş. O gün evde bir çığlık, bir koşuşturma… Sonra hastane koridorları… Annem Ganime Nine’nin gözyaşları, babam Selahattin’in sabırla susması…

Yıllar sonra öğrendim ki, babam eve geldiğinde ninem........

© Pusula Gazetesi