Bu toprakların kültüründe kıt kanaat geçinmeyi tarif eden, şükretmeyi de barındıran tanımlamalar vardır. Mesela aşırı fakirlikten söz ediyorsanız, soğan ekmek yemekten bahsedersiniz.

Biraz daha kapıyı kapatıp, durumu idare etmeye çalışan bir durumdaysanız da ‘kapımı kapatır., zeytin ekmek yerim’ dersiniz. Ne acıdır ki, açlık sınırının altında yaşanan ülkede zeytin de, soğan da, ekmek de ulaşılması zor ürünler haline döndü. Oysa bunlar ulaşılabildiği için bu tanımlamalarda rol oynardı.

Zeytin açısından baktığınızda ise daha farklı bir özelliğimiz var. Bu meyvenin anavatanı olmaktan söz ediyoruz. Önce bakımsızlık sorunumuz vardı, sonra da hak ettiği fiyata satamamak.

Ama tüm bunlara rağmen zeytin ve zeytinyağında önemli ülkelerden biri olma özelliğimizi halen koruyoruz. Birkaç yıl önce aniden marka olunabileceğini zannederek, zeytinyağının markasız ve şişesiz satımını engelleyecek vergilendirmelere imza attık.

Bu nedenle bir tarafta çok ciddi anlamda üretim elimizde kaldı, diğer tarafta verilen taahhütleri yerine getiremediğimiz için müşterinin güveninden olduk. Bir süre sonra bundan dönüldü ama olan olmuştu.

Biraz daha geriye gidelim ve söylenenleri hatırlayalım. Dağ taş her yere zeytin ekilmişti ve bu normal değildi. Oysa zeytinin normalde ekim alanlarını oluşturan bu noktaları, böylesine abartarak tanımlayıp, vahşi madenciliğin önünü açmanın mantığı yoktu.

Sonra bir ara bu mesele dinginleşti. Ama şimdi yine yasa tasarısı ile gündemde. Komisyondan geçen tasarı ne öngörüyor?

“…tapuda........

© Para Analiz