Seçimlere 9 gün kala, giyotine giden bir Fransız kraliyetçisinin heves ve isteğiyle yerel seçimler hakkında tahminlerime başlıyorum. Biliyorum, 1 Nisan Pazartesi sabahı her yazdığım elimde patlayacak. Mayıs seçimlerinden sonra aylarca üstümden atamadığım derin bunalım ve hayal kırıklığı nüksedecek, çareyi yine şişelerde, nargilelerde, rulo haline getirilmiş 100 dolarlık banknotlarda arayacağım.

Niye her seçimde anketler yanlış çıkıyor? Niye herkesin yaka silktiği Erdoğan son dakika golüyle maçı götürüyor? Linkteki makalede Bekir Ağırdır gerekçeleri çok güzel sıralıyor: Bu ülke artık siyasi terchine göre değil, “karşı taraftan” nefretine göre oy veriyor. Halihazırda da, CHP’den nefret edenler sayısal çoğunlukta. Ama, bu denge her an değişebilir. Özellikle, Erdoğan ona en sadık seçmen kitlesi olan emeklilere yeteri kadar ulufe dağıtmadığı ve genelde ona gönül verenleri gittikçe derinleşen bir sefalet çukurunun içine itip kendisi ve yandaşları sefa içinde keyif sürerken.

Seçimlere dokuz gün kala, Erdoğan hiç beklemediği ölçüde ve değişik cenahlardan gelen rekabetle karşı karşıya. Kampanya başlarken hiç ter dökmeden seçim kazanacağına inandığı için önemli stratejik hatalar yaptı. Bunların bedelini ödemesi ihtimalini göz ardı etmemek lazım. İlk hata, yerel seçimi İstanbul’a indirgemek oldu. Artık, başka kentlerde de insanlar Ekrem İmamoğlu sevgisinden CHP’ye oy verebilir.

Halbuki, tüm iller eşit öneme sahip. Çünkü, Erdoğan– belki biraz da MHP’nin itmesiyle– 3cü kez aday olmayı kafaya taktı. Bunun için de ya anayasa değişecek, ya da erken seçim kararı alınacak. Bence anayasa değişikliği zor da, Erdoğan ve Bahçeli muhalefete “Hodri meydan, haydi sandığa” dese muhalefet “Yok ben istemem, sen 4 yıl daha başta kal” diyemez ki? Ama, Erdoğan ve Bahçeli’nin bu oyun planını hayata geçirmesi için ülke çapında toplam oyların P’nin altına düşmemesi gerekir.

Erdoğan muhalefetin Mayıs seçimlerinden sonra yaşadığı bölünme ve moral........

© Para Analiz