Harika bir Pazar günü, yaz başladı, ağrı-sızım sona erdi. Rutin işlerimi de erken bitirdim (Pazar sabahı 03:00, bu maalesef bir espri değil). Şimdi hobilerimle uğraşıyorum, yani makale yazıyorum. Evet, acınacak kadar heyecansız bir hayatım var. Bu yüzden de yanımdan şişeyi, nargileyi, hap kutusu ve kıvrılmış bir yüz dolarlık banknotu asla eksik etmiyorum.

Efendim, mal-u aliniz, Türkiye’de entel-dantel siyaset erbabının ana gündem maddesi normalleşme. Yani Sevgili Erdo’mun CHP dürtmesiyle bizi bunaltan, hayatımızı karartan bu fuzuli baskı ve zulüm rejiminde biraz frene basması. Nerdeyse bir konsensus var, Erdo’mun öyle bir niyeti yok.

Ama, bir yanda da gerçek sebebi anlaşılamayan bir AKP-MHP yağlı güreşi var. Erdo, Bahçeli Amcam’la ipleri kopartıp, CHP’yle balayına çıkmayacaksa, niye bir günde kapattırmıyor Sinan Ateş ve Ayhan Bora Kaplan çetesi davalarını? Bana, kamuoyu tepkisinden korkuyor demeyin, komik olursunuz.

İşte bu noktada, Erdo’mun normalleşme hamlesini biraz ciddiyetle değerlendirmekte fayda var. Normalleşme doğrudan değil, ama sosyal psikoloji ve yabancı yatırımcı algısını iyimserleştirme vasıtasıyla Mehmet Şimşek şefliğindeki Ekonomik İstikrar Programı’na da katkı sağlayabilir.

Önce, normalleşmenin sınırlarını çizelim. Bu yaştan sonra benim Katolik Kilisesine katılıp, manastırda keşiş olmamın olasılığı ne? Erdo’mun da insan hakları sicilini düzeltme, yeniden demokratikleşme ya da gerici eğitimden mola almaktan, sokak köpeklerini acımasızca itlafa kadar toplumu geren konularda islah olmayacağını ben de biliyorum, siz de. Normalleşme, tek bir amaca hizmet eder ve kapsamı da fırsatçılıkla sınırlıdır: Erdo’mun yeniden seçilmek için ya anayasa değişikliği, ya da erken seçime ihtiyacı var. Bunların anahtarı da CHP’de. Maksat, CHP’ye asgari........

© Para Analiz