(Yıllar önce ngazete’de yayınlanmış olan bir yazım)
Bir ülke düşlüyorum, herkes mutlu. Büyük bir savaştan yeni çıkmış ama öylesine yönetiliyor ki bütün yaralar hızla sarılıyor. Kadın erkek birbirine eşit. Herkes uygar insanlar gibi giyiniyor. Genç kızlar halka açık yerlerde şortları ile jimnastik gösterileri yapıyor. Delikanlılar kızları arkadaşlarını, kardeşleri gibi görebiliyor. Zengin çocuklar iyi okullarda okuyup yoksullar eğitim görmek bir yana doğru dürüst bilgi bile edinmekten mahrum bırakılmıyor. Salgın hastalıklarda çocuklar tüm dünya çocukları gibi öğrenimlerine devam edebiliyor.
Fabrikalar kurulup sanayie katkı sağlanıyor, sonra da üç kuruş on paraya satılmıyor. Doktorların, öğretmenlerin, ülkelerin bu belkemiklerinin hak ettikleri yaşam biçimine uygun maaşları var. Devlet onların hakkını yemiyor. Doktorlar saldırıya uğramıyor.
İşsizlik sorunu yok, herkesin bir işi ve saygın bir yaşam biçimi var.
Rüşvet sözcüğünün anlamını bilen yok. Hastalar hastanelerde tedavi görebilmek için saatlerini telefon başında ya da kuyruklarda geçirmiyor.
Et alınabiliyor. Göreceli olarak ucuz et kuyruklarında insanlar güneş altında veya karda, buzda beklemek zorunda kalmıyor.
Dünya genelinde saygın ve kendine yeterli bir ülke benim düşlediğim, elin Arap’ına üç kuruş için yanaşmayan, ABD’nin çıkarları için kendi ülkesinin çıkarlarından ödün vermeyen.
Bilime, sanata sahip çıkan bir ülke. Sanatçıları hor görmeyen, suratına tükürülesi bu kadar........

© ngazete