Του Μανώλη Κοττάκη

Παρακολούθησα τις προάλλες με ενδιαφέρον στην ΕΡΤ3 ένα ντοκιμαντέρ για τη Νότιο Κορέα. Επρόκειτο για το ψυχογράφημα του λαού της. Για τα αισθήματά του απέναντι σε παραδοσιακές αξίες όπως η οικογένεια. Για τα τραύματά του από τη διάσπαση με τη Βόρειο Κορέα.

Για τον τρόπο που προσέχουν το σώμα τους και το είδος της διασκέδασης που προτιμούν. Για τη φιλοσοφία του τάε κβον ντο. Για τις αιτίες της αλματώδους ανάπτυξης και της αύξησης της ανταγωνιστικότητας. Τους θαύμασα.

Μίλησαν βετεράνοι που πηγαίνουν δύο φορές τον χρόνο στη δική τους πράσινη γραμμή να αφήσουν στους τοίχους γράμματα για τους δικούς τους που έχουν να δουν χρόνια. Μίλησαν γονείς για να εξηγήσουν ότι στη φιλοσοφία της χώρας τους η οικογένεια δεν είναι αντίθετη με την ανταγωνιστικότητα.

Το να είσαι καλός οικογενειάρχης σημαίνει ότι τα καταφέρνεις σε δύσκολες συνθήκες, άρα είσαι ικανός και για την απαιτητική εργασία σου. Μίλησαν μοναχοί αφιερωμένοι στον βουδισμό, τα μοναστήρια τους μοιάζουν με τα δικά μας. Μίλησαν απλοί εργαζόμενοι που βρίσκουν τη χαρά στο να ψαρεύουν πέστροφες ρίχνοντας πετονιά σε κάτι μικροσκοπικές τρύπες ανοιγμένες σε παχιά στρώματα πάγου. Μίλησαν ελεγκτές σε τρένα και εξήγησαν πώς κάνουν έλεγχο για λαθρεπιβάτες, κοιτούν απλά ποιοι κάθονται σε μη αγορασμένες θέσεις, τους υπόλοιπους δεν τους ελέγχουν. Ο σεβασμός στον νόμο είναι βαθιά υπόθεση, θεωρείται αδιανόητο για την κουλτούρα τους να μην έχεις πληρώσει το εισιτήριό σου.

Την κορυφαία απάντηση που έδωσε όμως το πλήρες ψυχογράφημα αυτού του λαού την έδωσε μέσα στο τρένο το στέλεχος μιας μεγάλης ιδιωτικής κορεατικής εταιρίας. Στην ερώτηση πού οφείλεται η αλματώδης αύξηση της ανταγωνιστικότητας της Νοτίου Κορέας απάντησε: «Οφείλεται στην ήττα μας στον πόλεμο. Πήραμε το μάθημά μας, εργαστήκαμε σκληρά σε βάθος χρόνου, βαδίσαμε με όραμα να μη ζήσουν οι επόμενες γενιές αυτά που έζησαν οι γονείς μας και… να ‘μαστε!

Πάμε καλά γιατί κάνουμε τα πάντα για να μη ζήσουμε ξανά μια τέτοια τραγωδία». Εχει περάσει σχεδόν μήνας από τότε που είδα το ντοκιμαντέρ, αλλά όλα όσα άκουσα όχι μόνο στριφογυρίζουν ακόμη στο μυαλό μου αλλά εντυπώθηκαν βαθιά μέσα μου.

Η ειδησεογραφία από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μάς δίνει ένα συμπέρασμα-σοκ, λοιπόν: Τα Εθνη αναγεννιούνται μέσα από τις τραγωδίες. Δείτε και τα δικά μας παραδείγματα. Η τραγωδία της Μικρασίας μπόλιασε την επιστήμη, τα γράμματα, τις τέχνες, τον κόσμο του επιχειρείν και της εργασίας με σπουδαίους Ελληνες της Ιωνίας που ανάταξαν την Ελλάδα και τη βοήθησαν να ξεπεράσει γρήγορα το σοκ της ήττας. Ο ακρωτηριασμός της Κύπρου άφησε μόνιμο τραύμα στο σώμα της ελληνικότατης ανέκαθεν Μεγαλονήσου μας, αλλά κινητοποίησε και τους αδελφούς μας να κάνουν θαύματα και μέσα και έξω. Θαύματα ανασυγκρότησης εντός, άλματα ρεκόρ -κατάταξης στην ελίτ της παγκόσμιας οικονομίας, εκτός.

Αλλά και εμείς οι Ελλαδίτες που δεν χάσαμε «έδαφος» από την εισβολή του Αττίλα κινητοποιηθήκαμε για να μην κάνουμε ξανά τα μεγάλα λάθη που οδήγησαν στην εκτροπή και στον εθνικό διαμελισμό. Κατοχυρώσαμε με το Σύνταγμά μας μια υγιή δημοκρατία, ακυρώσαμε τον ρόλο του Στρατού και της Βασιλείας στα πολιτικά μας πράγματα, γιατί σε αυτούς κυρίως χρεώθηκε η κατηφορική πορεία του Εθνους, και για πολλά χρόνια πορευτήκαμε ανοδικώς. Δεν το εύχεται κανείς να συμβαίνει, αλλά αυτή είναι η πικρή αλήθεια.

Τα Εθνη που βυθίζονται στον λήθαργο της παρακμής, της τρυφηλής ζωής και της διαφθοράς ξυπνούν απότομα από τις τραγωδίες και........

© newsbreak.gr