Ποια είναι η διαφορά ενός κοινωνικά φιλελεύθερου από έναν νεοφιλελεύθερο; Ο πρώτος εφαρμόζει πολιτικές σε ανθρώπους (και δομές) που συνήθως γνωρίζει κερδίζοντας τη συναίνεσή τους. Διά της πειθούς. Ο δεύτερος εξαγγέλλει και επιβάλλει πολιτικές σε ανθρώπους που συνήθως δεν γνωρίζει και κατά βάση αντιπαθεί. Διά της απειλής.

Αυτό ζούμε αυτές τις μέρες. Η κυβέρνηση κάνει επίδειξη πυγμής για να εντυπωσιάσει το συντηρητικό της ακροατήριο, το οποίο έχει δικαιολογημένα παράπονα από την πολιτική της τελευταίας εξαετίας στο Δημόσιο και στα πανεπιστήμια. Στον υπερφιλελεύθερο κόσμο το κράτος και οι λειτουργοί του δεν είναι δημοφιλείς έννοιες. Υπάρχει στρατηγική αντιπάθεια για αυτές. Ούτε τα πανεπιστήμια, οι καθηγητές τους, οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία, η ανομία και η ανυπακοή είναι πρόσωπα και έννοιες δημοφιλείς. Στο μυαλό ενός υπερφιλεύθερου όλοι αυτοί είναι αριστεροί τεμπέληδες. Αδύνατο να πιστέψουν πως υπάρχει αριστεία σε ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο, εκτός από την υπαρκτή, πράγματι, τεμπελιά και τα στερεότυπά της. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν το επισκέπτονται. Ούτε καν για ομιλία στις φοιτητικές εκλογές, όπως γινόταν παλιά.

Κάθε εντυπωσιακό μέτρο που εξαγγέλλεται αυτές τις μέρες λοιπόν προς την κατεύθυνση της τυχόν διόρθωσης των δυσλειτουργιών τυγχάνει αποθεωτικής υποδοχής από τα φιλικά υπερφιλελεύθερα ΜΜΕ. Με μία διαφορά όμως: Πώς εφαρμόζεται. Ποια προετοιμασία έχει προηγηθεί πριν από την εφαρμογή του και σε ποια πολιτική και κοινωνική ατμόσφαιρα ανακοινώνεται.

Ως προς το πρώτο μερικές επισημάνσεις: η αξιολόγηση στο Δημόσιο, η αξιολόγηση στα πανεπιστήμια, η αξιολόγηση στους εκπαιδευτικούς είναι προφανώς ένα χρήσιμο εργαλείο στο κράτος για να βελτιώνει τις πολιτικές του, να βλέπει τα κενά, να επιβραβεύει ή να μην επιβραβεύει αποδόσεις και τα λοιπά. Είναι μια πολιτική που πρέπει να διαπνέεται από μία ενιαία αντίληψη.

Η αξιολόγηση στο Δημόσιο έχει περάσει από πολλές φάσεις. Πρώτα νομοθετήθηκε εκβιαστικά από την τρόικα επί υπουργίας Κυριάκου Μητσοτάκη στο Διοικητικής Μεταρρύθμισής του και επί γενικού γραμματέα Συντονισμού Δημήτρη Βαρτζόπουλου. Είχε μάλιστα ως αποτέλεσμα και μερικές απολύσεις, επειδή οι τροϊκανοί απαίτησαν την εφαρμογή του πειθαρχικού δικαίου επί ποινή μη καταβολής της δόσης. Η αξιολόγηση στο Δημόσιο επανήλθε ως έννοια επί υπουργίας Μάκη Βορίδη, η οποία συνδέθηκε με τα bonus παραγωγικότητας. Κάθε χρόνο οργανικές μονάδες του Δημοσίου, άγνωστο με ποια κριτήρια, αξιοκρατικά ή όχι, εισπράττουν μπόνους παραγωγικότητας, χρηματικό ποσό, στο σύνολό τους, επειδή αξιολογούνται θετικά στην εσωτερική αξιολόγηση.

Τώρα έρχεται ο πρωθυπουργός και δίνει μία νέα έννοια στην αξιολόγηση, την έννοια της τιμωρίας. Οποιος δεν αξιολογείται θα υποβάλλεται στο πειθαρχικό μέτρο της στέρησης του μισθού. Πρόκειται για την εφαρμογή του νέου συστήματος αξιολόγησης δημοσίων υπαλλήλων και υπηρεσιών από εκατομμύρια πολίτες, την ιδέα του οποίου είχαν στη δεκαετία του 2000 για πρώτη φορά με την πρωτόλεια μορφή του «πάνελ πολιτών», η Βάσω Παπανδρέου και ο Σταύρος Μπένος. Η στοχοθεσία που ουδέποτε εφαρμόστηκε νομοθετήθηκε το 2003 από τον Κώστα Σκανδαλίδη βάσει της πολιτικής του αντιπροέδρου Αλ Γκορ. Διοίκηση αποτελεσμάτων (management by results). Η ιδέα της κυβέρνησης είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Αλλά για να πείσεις ένα μεγάλο σώμα δημοσίων υπαλλήλων, που είναι εξαιρετικά καχύποπτο απέναντι στις κυβερνήσεις, οι οποίες τη μία το δελεάζουν με bonus και την άλλη το απειλούν με στέρηση μισθού να μετέχει, δεν αρκεί ένας νόμος. Θα πρέπει να........

© newsbreak.gr