Έστω και με κάποια καθυστέρηση, το είδα το “47”.
Την ταινία που έκανε το μεγαλύτερο θόρυβο στο φετινό καλοκαίρι κι έκοψε ένα σκασμό εισιτήρια.
Να μην τα πολυλογώ, πάμε στο στόρι, κλεψουάρ από  “Αθηνόραμα”, μέσω της παντοτινά δοκιμασμένης και δοξασμένης μεθόδου του κόπυ του πάστε:
“Γιος εκτελεσμένου από τους Φαλαγγίτες του Φράνκο κομμουνιστή, ο Μανόλο Βιτάλ έφτασε στο Τόρε Μπαρό της Βαρκελώνης το 1958 από τη Βαλένθια δε Αλκάνταρα. Χήρος με ένα μικρό κορίτσι, κατάφερε μετά κόπων και βασάνων να χτίσει ένα παράπηγμα τριών δωματίων και δύο δεκαετίες μετά αγωνίζεται ακόμα να βελτιώσει την καθημερινότητα της χωρίς συγκοινωνίες, σχολείο, ιατρικό κέντρο και ύδρευση συνοικίας του. Η δασκάλα σύζυγός του και η κόρη του έχουν απελπιστεί, φίλοι αποφασίζουν να μετακομίσουν, αλλά εκείνος επιμένει. Όταν, όμως, συναντά την πεισματική άρνηση των δημοτικών αρχών να βελτιώσουν την κατάσταση, αποφασίζει να δράσει”.

Η συνέχεια επί της οθόνης, όπως  λέγανε παλαιότερα και εκείνα τα φυλλάδια που μοιράζανε στις εισόδους των κινηματογράφων.
........

© Newpost