Kredinin, hanımın kolundaki bilezikler olduğu dönemler çok geride kaldı. O zamanlar, son ödeme tarihi ‘elin rahatlayınca ödersin’di. Babalarımızın altın çağıydı.

Biz kredili mevduat çağında yaşıyoruz.

Bu çağda borçlanabilme kapasitemize bakıyorlar. Kredi puanlarımız bir nevi “hazım kapasitesini” gösteriyor.

Kentlerin varoşlarında, isim arama zahmetine girilmemiş, yalnızca numaralandırılmış sokakların birinde yaşıyoruz. “Çok şükür” dediğimiz de bile günü zar zor kurtarıyoruz. Kredili mevduatların, kredi kartlarının arasına sıkıştırılmış hayatlar yaşıyoruz.

Doğum günlerimizi önce bankalar kutluyor. “İyi ki doğdun, birlikte nice yıllara” diyorlar. Hemen arkasından “Son ödeme gününü unutmayın” mesajı gönderiyorlar.

ÜSTÜMÜZE YIKILMIŞ FATURA

Dara düştüğümüzde yakınlarımızdan destek almak, ne yazık ki, o güzel günlerin anılarına karıştı. O zamanlar eş, dost el uzatır, zor günler atlatılırdı. Çevremizde “Bugünler de geçer” diyen olurdu. Hepsi mazide kaldı.........

© Nefes