Strateji pusulalarımdan biri şöyledir:

“Herkes aynı yöne bakıyorsa, bu durum, tam ters yönde başka işler çevrildiğinin karinesidir…”.

Yani; ana anlatının tam tersi, bazen gerçeğe daha yakındır…

Haftaya, yıllar önce yayımlanmış ve bu tezlerimi destekleyen bir öyküm ile başlamak istiyorum…

***

Devlet-i Mevcude’nin başkentinde, kulesi göğe değen siyah mermer bir saray vardı... Sarayın en yüksek katında, geniş bir taht odası... Odanın tam ortasında kırmızı kadifeye sarılı yaldızlı bir koltuk...

Üzerinde ise: Sultan-ı Evvel otururdu... Halk onun her şeyi bildiğine inanır, Vezirler onun talimatı olmadan eşleriyle bile yatmadıklarını söylerdi...

Kadılar her kararı onun adına verirdi fakat gerçekte Sultan-ı Evvel, o koltuğa ne bir karar ne de bir kader koyabiliyordu artık... Saray kalabalıktı ama düşünce yalnızdı...

***

Bir gece, Sultan-ı Evvel odasında yalnız kalınca, sarayın en kadim aynasına baktı ve aynada gördüğü kişiye: “Ben oyun kuran mıyım, yoksa adına oyun kurulan mı?..” diye sordu...

O gün fark etti ki: her yargı kararı onun talimatıyla verilmiş gibi görünse de... Kararların içeriği........

© Nefes