Bu aralar gençlerin yurt dışına çıkmak için sergilediği çabaya şahit oluyorum. Üniversitelerden kabul ve burs kovalayanlar, büyükelçilik kapılarında vize bekleyenler, gidecekleri yerde kalacak yer bakanlar...

Gerçekten zor işler.

***

İki gün önce önüme bir video düştü.

İngiltere’de yaşayan bir genç kadın hazırlamış. Profilinden anladığım İTÜ mezunu bir mimar ve Greenwich Üniversitesi’nde stratejik pazarlama okuyor.

Kendisinin de zaman zaman göründüğü Londra görüntüleri üzerine şöyle bir metin seslendirmiş:

“’Ya mis gibi İngiltere’de yaşıyorsun ne derdin olacak?’ diyenlere...

Kalmak için sponsorlu iş bulmak zorundayım ve devlet bunu sürekli zorlaştırıyor (Bir şirketin bir yabancıya vize sponsoru olması için en az yıllık 38 bin pound brüt ücret vermesi gerekiyor. Bu rakamı 41 bin pounda çıkarma girişimleri var. Çalışma vizesiyle kalıcı oturum ve vatandaşlık almak için 5 yıl bu koşullarda çalışmak gerekiyor. Hükümet bu süreyi de 10 yıla çıkarmak istiyor.)

Geçinmek için uzun süre kafelerde çalışıyorum (Saatlik ücreti maksimum 12-13 pound olan işlerde çalışıyorlar. Bir çeşit emek sömürüsü).

Ev tutmak çok zor ve çok pahalı ya altı ay peşin öde ya kefil göster ya da küçücük bir oda kirala tanımadığın insanlarla yaşa (Oda parası dahi 750 poundun altına düşmüyor) ...

Hayata baştan başla tekrar okula git, arkadaş edin, ehliyet al, hayat pahalılığına alış...

Maaşın hepsi yeme içme toplu taşıma gitsin.

Sevdiklerinden uzakta çoğu zaman yalnız.

Hava desen berbat, yaz günü yağmur yağıyor.”

***

Genç kadın, videoyu izleyenlerin aklına gelebilecek olası soruyu da kendisi seslendirmiş:

“Madem bu kadar zor niye gittin kardeşim diyeceksiniz.”

Bu sorunun........

© Nefes