Durakta iniyorum. Yürüyen merdiven kalabalık. Ellerinde Tati mağazasının pembe torbaları bulunan esmer erkekler. Başları renk renk eşarplarla örtülü kadınlar. Son heceleri sakız gibi uzatılan Arapça cümleler. Boyunlarına siyahlı beyazlı Filistin puşileri sarmış genç erkekler, kocaman bir radyoyu sonuna kadar açmış, Jamaika şarkıları dinliyor.

Cezayirli, Tunuslu erkeklerin bakışları altında merdivene yöneliyorum. Ezberledim. Tam otuz yedi basamak çıkacağım. Yavaş çıkmaya çalışıyorum. Bu kötü bakışlı erkekler topluluğu içinde kalçalarımın fazla hareketli görünmesinden korkuyorum. Bir de… bir de “onun rahatsız olmasından” korkuyorum. Bacaklarımı çok hızlı hareket ettirirsem, kasıklarım ve karnım basınç yapıp, ‘onu’ rahatsız edebilir diye düşünüyorum.

Kendimi tutamayıp gülüyorum. Biraz sonra yok olacak ve yok olmasına benim izin verdiğim, daha da acısı yok olmasını, kaybolmasını, hiç olmamasını istediğim, buna hazırlandığım, bunun için kentin en ücra bir istasyonunda metrodan indiğim “o” rahatsız olmasın diye hızlı yürümekten korkuyor olmama gülüyorum. Gözyaşlarım hızla iniyor ve ben gülüyorum. Hıçkırıyorum, sessiz çığlıklar atıyorum ve ben gülüyorum. Acıdan, çaresizlikten nefesim kesiliyor, kasıklarım daha şimdiden paramparça olmuş gibi sancıyor ve ben gülüyorum.

Otuz iki, otuz üç. Basamakları sayıyorum. Kız mıydı erkek miydi acaba? Daha şimdiden ondan “dili geçmiş” zaman kipinde bahsediyor olmama şaşırıyor ve yeniden ağlıyorum. Oysa o ‘daha’ burada. İçimde bir yerlerde. Belki yan dönmüş, dizlerini karnına yapıştırmış, bir parmağı ağzında, kocaman göz kapakları yumulu, öylece duruyor. Benim kalp atışlarımı duyuyor. Bende ne oluyorsa hepsini duyuyor, hepsini hissediyor. Geçenlerde okumuştum, kokumu ve sesimi de tanıyor.

Şu anda ne hissediyor olabilir? Benim heyecanlı olduğumu, ölesiye korktuğumu, ter içinde olduğumu, her an altıma kaçıracak kadar sıkıştığımı bilebiliyor mu acaba?Biraz sonra kendi başına neler geleceğini, kesileceğini, koparılacağını, sımsıkı yapıştığı o güvenli yerden, bıçakla, kaşıkla, spatulayla ya da her ne yere batasıca aletse işte onunla düpedüz ‘kazınacağını’ hissediyor mu? Dışarıyı, beni ve kendini asla göremeyeceğinin farkında mı?

En kötüsü de tüm bunlara ‘annesinin’ izin verdiğini biliyor mu? Şu anda bir kordonla haberleştiği, beslendiği, o kordonla ‘tanıştığı’ annesinin, tam şu anda onu yok etmeye........

© Muhalif