Aslında bu hafta başka bir yazı yazacaktım. Ailesi tarafından havuza girmeye zorlanan küçük bir çocuk görmüştüm ve haline üzülmüştüm. Bunu mutlaka yazmalıyım diye düşündüm. Çünkü çocukların inat dönemi, su korkusu, güven ilişkisi gibi konularda ebeveynler desteğe ihtiyaç duyuyor.

Ama sonra…

Bir haber okudum, bir fotoğraf gördüm ve o videoyu izledim..

Gazzeli bir çocuk, gözyaşları içinde “Açım…” diyordu. Elim başka bir şey yazmaya varmadı. Dilim anlatmaya yetmedi.

Çünkü yazmak için önce hissetmek gerekir. Ben bu hafta başka hiçbir şeyi hissedemedim.

Tüm çocuk gelişimi evreleri, psikolojik dönemler, hassas ebeveynlik halleri… Hepsi o videonun ağırlığında sustu.

Gazze’de çocuklar açlıktan ölüyor. Ve biz buna da alışıyoruz.

Patlamalara, bombardımanlara alıştığımız gibi. Şimdi bir de açlıktan ölümlerine alışmakla sınanıyoruz.

İlk refleksimiz “Elimizden bir şey gelmiyor,” oluyor. Ama geliyor.

Yazabiliriz.

Anlatabiliriz.

Paylaşabiliriz.

En önemlisi, çocuklarımızı bu bilinçle yetiştirebiliriz.

Gazze’ye doğrudan ekmek götüremesek de, vicdanı güçlü çocuklar büyütebiliriz.

Bir video bir ders…

Gazzeli çocuklara soruyorlar: “Şu an ne dilerdin?” Soru bile iç acıtıyor. Yavruların cevaplarıysa yürek yangını. Biri “Babamı çok özledim, onu bir kez daha görmek isterdim,” diyor.

Bir diğeri “Ölen kardeşimi son........

© Mir'at Haber