Münâfık kelimesi sözlükte “bir kişinin olduğundan başka görünmesi” anlamında olup, nifâk mastarından türemiş bir sıfattır. En net tabiriyle “inanmadığı halde kendisini mümin gösteren kimsedir”.

Münâfıklık fitnesinin ortaya çıkışının tarihi insanlığın yeryüzüne indirilişiyle başlar ancak İslâm tarihinde nifak hareketinin çıkışı Medine dönemindedir. Zira 13 yıllık Mekke döneminde İslâm’ın düşmanları güçlü olduğundan böyle bir nifakın ortaya çıkması mümkün değildir. Zira, münafık için güç devşirmek önemlidir. Mekke döneminde güç müşriklerin elindeydi.

Medine döneminde güç Müslümanların eline geçip, kurulan İslâm devletiyle hâkimiyet tesis edilince münâfıklar ortaya çıkmaya başlamıştı. Medine’deki Evs ve Hazrec kabilesine mensup kişilerin ekseriyetinin Müslüman olması, bahse konu kabilelerden inanmayan kişilerin toplumda söz sahibi olmasını etkilemiş, azınlık psikolojisinin de etkisiyle bir nevi karizmaları gitmişti. Bu kişiler, eski statülerini sürdürmek için, gücü elinde tutan İslâm toplumunun içinde görünmeyi tercih etmiştir.

Tercih edenlerden birisi de, münafık denilince ilk akla gelen Hazrec kabilesinden Abdullah bin Ubeyy b. Selûl’dü. Kendisi, Peygamber Efendimiz (s.a.v)’in Medine’de hâkimiyet kurup İslâm devletini kurmazdan önce yani hicretten önce Evs ve Hazrecliler tarafından taç giydirilip kral yapılmak üzereydi.........

© Milli Gazete