“Çaresizlik” deyince aklıma hep 1939 depreminden sağ çıkan bir devlet memurunun anlattığı gelir.

Depremde oğlumla gelinim duvarın öbür tarafında, ben ve hanımım beri tarafında.

On gün geçti, bize ulaşan olmadı. Bizim tarafta yiyecek ve içeceğimiz var ama beton duvarı delecek bıçak dahi yok.

Ayağa kalkamıyoruz. Oğlumla gelinimin iniltilerini duyuyoruz, yavaş yavaş öldüklerini de hissediyoruz ama yarım metre ötesine el uzatamıyoruz. Öldüklerini, iniltinin kesilmesinden anladık” diye anlatan babanın çaresizliği aklıma gelir.

Ülke neredeyse o hale geldi.

Bizim bu nesil, 7 Ekim 2023’ten beri Gazze’de süren katliam, açlık, susuzluk, evsizlik, sahipsizlik… nedeniyle yalnız bırakılan Gazzelilerin iniltilerini, acılı bakışlarını, yürek yakan gözyaşlarını televizyonlardan seyretmekten, duvar kesilen yüreklerin arkasından inilti dinlemekten başka bir şey yapamamanın çaresizliğinin acısı dolaşıyor bütün Müslüman yüreklerde.

Sohbet için toplandığımız her yer ve evlerde aynı soru “Ne olacak Gazze’nin hali?” diye soruyorlar.

İki senedir konuşuyoruz; çıkış yolu bulanınız var........

© Milli Gazete