Edebiyatın “zekâyı kibarlaştıran” güzel insanları birbiriyle buluşturmak, onlar arasında köprüler kurmak gibi bir işlevi var. Öğrencilik senelerim hariç, yirmi üç yıllık edebî yolculuğumda kelâmın armağanı olan güzel insanlar tanıdım. Onlardan bir kısmı gece görünen yıldızlar gibi uzakta, sessiz ama orada; vakarla, hassasiyetle, incelikle tezyin edilmiş gönül dünyaları ile hep oradalardı. Bunlardan biri de Kayseri’nin mümtaz şahsiyetlerinden bir güzide kalem Yusuf Dağcı öğretmen. Kendisi çok iyi bir okur olduğu gibi alt yapısını kültür mayasıyla oluşturmuş iyi de bir kalem. Yakın zaman önce kitapları ile tanışma imkânı buldum. Bunlardan biri 2018 yılında Kimlik Yayınlarından çıkan Yaza Yaza Yaşamak. 187 sayfa hacmindeki kitap Dağcı’nın “gelenekle akademik kimliğin, makaleyle diğer edebî türlerin, nesirle nazmın birbirine sevdalandığı vuslat noktası” diye betimlediği otuz altı metinden oluşuyor.

Kitabın henüz “Yazma Serüvenim” adlı ilk metni kendi hâlinde akan bir ırmak güzelliğiyle ilerlerken yazarın Türkçe öğretmeni ile lisede başlayan serüvenine, beslendiği kaynaklara, yazma eyleminin ilk işaret fişeğine ve dergide yayımlanan ilk metin coşkusuna götürüyor okurunu. Bundan sonra Yaza Yaza Yaşamak’ta biyografik temelli metinlere rastlıyoruz fakat onları standart metinlerden ayıran önemli bir fark var. Örneğin yazarın Kayserili şair Abdullah Satoğlu ile başlattığı silsile önce şairle tanışma hikâyesine yer veriyor, ardından ele aldığı sanatkârın bir eserini Türk İslâm motiflerinden hareketle tefsir ediyor. Dağcı, her ne kadar Satoğlu yazısında lâle şiirinden yola çıksa da ilk olarak Mevlana’nın Mesnevîsinden haberdar olduğumuz lâleyi bütün birikimini konuşturarak kendi zaviyesinden ele alıyor ve şairin lalesi ile mukayese ediyor. Nitekim Bekiroğuzbaşaran’ın kaleme alındığı metinde de aynı sistemi gözeten yazar, kısa bir girizgâhtan sonra şairin özgeçmişini, Türk Edebiyatı dergisindeki metinlerinin üzerindeki tılsımlı tesirini ve nihâyetinde onunla ilk karşılaşma ânı........

© Milat