Dizleri kanayan bir çocuğa eğilip fısıldanan ilk cümlelerden biridir bu. Henüz mantığın ve olasılık hesaplarının girmediği o masum dünyada, acıyı dindiren, gözyaşını kurutan sihirli bir tılsımdır. O an ne yaranın derinliğinin ne de yara bandının renginin bir önemi vardır; annenin veya babanın sesindeki o sakin ve kendinden emin neva, geleceğin şimdiden daha iyi olacağına dair sarsılmaz bir inanç aşılar. Bu, insan ruhunun en temel ve en şefkatli yalanlarından biridir. Peki, bir çocuğun gözyaşını dindiren bu efsunlu vaat, koskoca bir toplumun yaralarına merhem olabilir mi?

Aslında bu savunma mekanizması sadece büyük kriz anlarına özgü değildir. Gündelik hayatın kendisi, farkına bile varmadığımız küçük, şefkatli yalanlarla örülüdür. Psikologlar, on dakikalık sıradan bir sohbette ortalama üç kez gerçeği esnettiğimizi söylüyor. Hatta daha da ileri giderek, bu yeteneğin bir zafiyet........

© Milat