Sabır dağlarını aşmak zordur. Kavuşmak güzel şey… Sevmek çokça kalp ağrısı, daha çok cesaret… Sevmek, vermekten geçer; daha çok canından… Seni, seni sevmek, seni bilmek, seni… Seni sevmek güzel şey…

Kaderin saatini kuran nerededir? Sahi, var mıdır öyle bir saat? Olayların gerçekleşme saatini bilmek iyi midir? İyidir midir sahi, sevmek zamanını bilmek? Değildir belki de. Ah vah etsek de yarını bilmek iyi olmasa gerek. Zamansız gelsin gelen, zamansız yağsın yağmur ve birden açsın güneş. Mümkün değildir, dememek gerek; mümkündür, mümkündür zamansız sevmek de. Kadere dâhil olmayan ne var ki? Şimdi sevmek güzel şey…

Sevmek, güzel sevmekle sevmek olur. Güzel sevmek, buradaki güzel, sevilen değildir. Sevme biçimi. Şimdi durup dururken nereden çıktı, denebilir. Sevme biçimlerimiz öyle basitleşti ki. Derinden, tutkuyla ve sadakatle sevmek. Gözünü kapatıp sevenlerin sevgisini diyorum. Sadece cesur değil onlar, aynı zamanda sevmeyi bilenlerdir, hakkıyla sevenlerdir onlar. Sevmek, hakkıyla olunca güzel şey. Sevilenin hak ettiği sevgiyi verebilmek. Demek ki sevgi vermekmiş. Neyini vererek sever insan? Neyden vazgeçer ki? Sevilen hak ediyorsa neyini vermez ki insan? Soruya cevap yine bir soru oluyor. İnsan ömrünü vermez mi güzel sevebilmek için. Çünkü sevmek güzel şey...

Nazım ne güzel demişti: “Seni düşünmek güzel şey/ümitli şey/dünyanın en güzel sesinden/en güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey…” Ümitlenmek yaşama sevincidir. Ümidimizden başka ne kaldı? Şimdi sınırlandırılmış bir sevgiyle yaşama sevinci kalır mı? Ümit; hava, ışık, su gibidir yaşamak mücadelesi veren........

© Milat