Bahane tarlamız oldukça verimlidir. Zaman deriz, meşgale ederiz, yoğunluk deriz. Deriz de deriz… Kırk yıl sonra düşüyor yolum, çocukluğumun zamansız gençliğe dönüştüğü yere. Biz çocukluğunu, çocuk gibi yaşayamayan çocuklardık. Birden mi büyüdük, öyle mi olması gerekiyordu, yoksa öyle davranmamızın doğru olduğunun zoraki üzerimize giydirilmesi miydi, bilemiyorum.

Çocukluğumun ilk gidişindeki kadar heyecanlıyım. Bu bilinmezlikten değil, yaşanmışlıklarımın şahitleriyle karşılaşmanın, çocuksu yürek çırpıntısından. Her zerresini yudum yudum yaşadığım okulumun ve yerleşkesinin beni tanıyıp, tanıyamayacağı korkusunun, yürek çırpıntısından. Bilirim beni tanıyacak. Benim onları tanıdığım kadar. “Az mı kahrımızı çekti bizim? Vefalıdır, tanır.” diye umuyorum.

Yıllardır görüşmemiş iki kadim dostun karşılaştıklarında, bedenlerini doldurup taşıran ruh........

© Merhaba Haber