Pınar Kür’ü ilk kez “Yarın Yarın” romanını okuduğumda tanımıştım. Romanı bitirdiğimde, üzerimde sarı bir anorak ile Cağaloğlu Yokuşu’nun başındaydım. Bitirdikten sonra, satırların insanı saran isyan duygusuyla birlikte, “niçin, ama niçin” diyerek o yokuşu, sapsarı, soluk soluğa koşarak katettiğimi hatırlıyorum. Bunun ardından gelen yıllarda, Türkiye’nin “yarın yarın” diye diye şimdiki zamanını ve gençlerini nasıl heba ettiğini garip bir buruklukla taşımamı, biraz da bu kitaba bağlıyorum. O buruklukta, neden hep romantik bir geleceğin içinde hapsolduğumuz sorusu başat rol oynuyor. Ona verilemeyen cevaplar da elbette mevcut. Neden Seyda’nın yalnızlığı hemen hepimizde var, vb.

Gerçekten de Pınar Kür’ü ilk keşfettiğim roman “Yarın Yarın”dı ve bu roman bizleri karakterleri aracılığıyla politik bir zemine taşımasıyla dikkat çekiyordu. Ancak sadece bu değil! Oradaki anlatım beni gerçekten etkilemişti. Kitabı bir solukta okumuştum. Yıllar sonra Pınar Kür’le tanıştığımda bu anekdotu anlatmak için biraz sabretmem gerekti çünkü insanlarla ilişki kurarken belli bir mesafeyi korumayı tercih eden o insanlardandı. Önce karşındaki insanı ölçen, biçen, ondan sonra belli bir samimiyet kuranlardandı. Tanıştıktan üç dört yıl sonra, bu kitaptan nasıl etkilendiğimi ve o yokuştan nasıl aşağı koşarak indiğimi anlattığımda o da bundan etkilenmişti. O dönem yazı yazmıyordu ya da yazmayı tercih etmiyordu. Yazmanın bir anlamı olmadığını söyleyip duruyordu. Oysaki yazının onu hayata bağladığını, yazmaktan başka yaşama direnme gücünün olmadığını içimizde en iyi bilenlerden biriydi. Ancak tıpkı o romandaki gibi içinde garip bir hüzün taşıyordu.

Daha sonra tekrar kaleme sarıldığını ve “Hayalet Hikayeleri” adlı bir kitap yazdığını hatırlıyorum. 1997-2004 yılları arasında kaleme aldığı öykülerden oluşan bir kitaptı bu. Bu kitabın ilk röportajını o dönem Radikal Kitap’ta bana vermişti. Hatta orada söylediği bir cümle yüzünden çok........

© Medyascope