Kim ne derse desin iyi bilirler kovulmayı da
Azıcık sırıtırlar, azıcık da şakaya filan alırlar
Ve usuldan ve bozmadan hiç durumlarını
Çıkarlar kırıtaraktan dışarı
Yalanla avunurlar, yalanla korunurlar
Bilmezler utanmayı hiç bu kokuşmuş kentsoylular.
Edip Cansever-Ben Ruhi Nasılım

Altın Koza Film Festivali’nde adıyla ilk etapta dikkatimi çeken filmlerden biri “Perde”ydi. Kendi başına imgesel ve simgesel sayısız olguyu düşündüren perde, bu filmde hangi amaçla kullanılıyordu?

Kocaman bir bayrağın ön cepheye asılı durduğu apartman bahçesindeki kedileri besleyen Samet (Cem Zeynel Kılıç) zemin kat komşusu kadının açık perdesinden soyunduğunu görür. Kadın onu fark edince Samet kaçar. Apartmandaki kavga seslerini duyar. Çünkü olay kapıcının üzerine kalmıştır. Bu başlangıçta perde ilk anlamıyla karşımıza çıkar.

Aynı akşam Samet ve eşi Zeynep (Tülin Özen) Samet’in genel müdürlüğe terfi etmesini arkadaşlarıyla kutlamak için hazırlık yapmaktadır. Arkadaşları Selim-Filiz çifti (Bedir Bedir-Duygu Karaca), Yasin-Ebru çifti (Faruk Barman-İpek Türktan) ile aynı sofraya oturduklarında uzun diyalogların doldurduğu bir sohbet başlar. Doğrusu uzun zamandır Nuri Bilge Ceylan ve Zeki Demirkubuz sineması dışında diyalogları akışı sakatlanmadan sürdüren eser bulmak zordu. “Perde”deki diyaloglar karakterlerin kişiliğine uygun ve bağlamı içinde gayet başarılı. Film, uzunca bir süre masa etrafında ama sonuna kadar aynı evin içinde devam eder. Çok kısa bir merdiven başı görüntüsünü saymazsak tek mekanda devam eden bir film izliyoruz. Perde, bu yönüyle filmin tiyatro sanatından beslenen tarafına işaret ediyor. Ve bir başka anlamıyla karşılaşıyoruz.

Sofrada konu nasılsa apartmandaki “dikizleme” konusuna gelir. Kapıcı suçlanmıştır. Karakoldadır. Zeynep, kapıcılarının böyle bir şey........

© Medyascope