Son zamanlarda garip bir şey oluyor. Şahısçılık siyasetinden bıkmış, kendisine bir PR çalışması oluşturmamış bir siyasetçinin kadrajlarında kendini bulan değişik bir kalabalık var. Bu kişi: Özgür Özel. Onun Yozgat’ta kasketli haliyle, çiftçi kadınlarla birlikte traktör sürerken çekilmiş bir fotoğrafını gördüm. Yüzündeki çocuksu sevinç ve muzip gurur bana tuhaf biçimde iyi geldi. Fotoğrafı sevdim, kaydettim. Ama “aydınlık” sezgim bana onu gönlümce alnıma asmama izin vermedi.

Ara ara dönüp baktım o fotoğrafa. Kendime itiraf ettim: Bu kareyi sevmiştim. Ama sevmek demek tümden onaylamak anlamına gelmesin diye kendime sınırlar da koydum. “Kandırılmış bir aptal” olmamak için. Oysa yalnızca bu kare değil; başka kadrajlar, çıkışlar da vardı sevdiğim. “Söylemlerini beğeniyorum” diyerek içimdeki politik çatışmayı aşmaya çalıştım.

Ta ki Manisa’daki o kareye kadar. Hastane önünde bir lider olarak değil, canından bir parçadan haber bekleyen bir insan olarak duruyordu. O sırada siyasi sorumluluğunu da, kişisel kaygısını da birlikte taşıyordu. Ve Gazze’ye doğru yola çıkan işgal ablukasını yıkmayı hedefleyen Madleen gemisine de ses verdi. “Şuayb’ın canının kendi öz evladının canı gibi sakınılmasını istiyorum. Bunun için ne gerekiyorsa yapılmalı, hükümet en sert müdahaleyi yapsın, arkasındayım” dedi. Açıklamayı yaparken mükemmel bir adanmışlıkla mı konuşuyordu, en doğru cümleleri mi seçmişti? Belki değil. Madleen’i aktif takip ediyor mu? Sanmıyorum. Etmesini de beklemiyorum. Hayat, böyle bir şey. Herkesin her davayı aynı ölçüde takip etmesi mümkün değil, bunun mümkün olduğu tek takip şekli hiçbirini doğru düzgün takip etmemek olsa gerek. En yakından izlediğimiz davaları bile bazen baş ağrısıyla, bir aile problemiyle, içsel bir bunalımla geriye atabiliyoruz. Özgür Özel’in kişisel bir hayatı olan bir insan olduğunu hatırlatan bir andı bu. İnsani kırılganlık ve sorumluluk hissini birlikte taşıyordu. Ve bence kıymetli olan da buydu.

Özgür Özel’in hastane........

© Medyascope