Köprübaşı'mızın yüreği insan sevgisiyle dolu, merhamet sahibi, büyükle büyük, küçükle küçük bir güzel İnsanıda da Kuşçu Cemil (Çitil) abimizdi elbet.

Avcılığından mıdır nedir, devamlı komando ve avcı elbisesi giyen, "avcıların gülü"" olarak bilinen "lâfı datlı" bu güzel insan; Göksun'da çok az insanın uğraştığı rengârenk güvercinlerinden dolayı O'na "Kuşçu Cemil" densede, çeşit çeşit tavukları, hint horozları, sülünü, sincabı, tavşanı, yılanı derken hiç eksik etmediği keklikleri, O'nun hayvan sevgisini ve dolayısıyla da merhamet duyğusunun gelişmişliğini daha ilk bakışta ortaya koyardı.

Kahvehanesi; her kesim insanın dur durak yeriydi. Çalğıcısı, sığırtmacı, balıkcısı, avcısı, avlakcısı, çiftçisi, esnafı, genci yaşlısı O'nu görmeden edemezlerdi.

Vakti bol olanların bir iki el oyun, tavla oynadığı, av lâflarının, kendisinin anlattığı zevkle dinlenen kahkahalı şorların, akşamları arada bir zurna seslerinin, kemanın, sazın darbukanın duyuluğu, şen-şakrak, şamatanın hiç eksilmediği, müdavimlerinin O'nu hiç bırakamadığı adeta neşe kaynağı, gönül eğlendirme yeriydi Cemil Abi'min kahvehanesi.

Sanırım kendine hiç kazanç getirmeyen, çoğu kez içilenin parasını ne kendinin isteyebildiği nede çoğu içinlercede es geçildiği, ancak şeker kutusu kapağına çetelesinin tutulup asıldığı, bunu görüpte hayli zaman sonra verenlere "bereket versin !" denildiği, ticarethaneden ziyade bir yerdi orası.

Kahvehanenin bir duvarında özgürlük simgesi çalğıcıların davulunun asıldığı, bir tarafta çalmasını bilmese........

© Maraş Gündem