Eylül!
Adın hüzünlü bir dokunuş.
Yazdan kalan bir gülüş.

Bir iç çekiş, bir dalış.
Ağaçlar sarıya, ben hep sana dönerim.
Sende hatır var çünkü, bilirim.

Eylül!

En derin mevsimisin sen ömrümüzün.
Ne bir başlangıçsın, ne de bir bitiş.
Yine en çok sende nihândır
Gönle ağır gelen her geçiş…

Eylül, takvimde bir ay gibi dursa da aslında bir duraktır. Güzdönümü durağı… Yazın harala gürelesinden, dışa dönüklüğünden, şamatasından, sıcağından, neminden sonra gelen bir nefes, bir ferahlık. Hafif esen bir rüzgar gibi dokunur insana Eylül. İçini sarar, onu dinlendirir. Çünkü Eylül’ün vefası var.

Sadece bir ay olamaz Eylül. Bilen bilir, onun da hatırı var. Kalabalıklar dağılır, gürültü çekilir ve insan kendini duymaya başlar Eylül’de. Dışarısı serinledikçe içine çekilmek isteyen insan, kendine doğru gitmek için soluklanır Eylül’de… Belki de sonunda kendine rastlar.

Eylül, bir aralıktır. Tamamlayan, hatırlatan, durduran bir mevsim. Yazın cıvıltısı, bir içe kapanıklığı getirir Eylülle… İnsanı yavaşlatır, hissettirir, düşündürür. Bazen insan en çok, durduğu yerde büyür ya, işte Eylül de böyledir. İnsanı büyütür.

Eylülde yaz boyu gürültüyle örtülen duygular sessizce yüzeye çıkar. Öyle gürültüsüz, öyle telaşsızdır ki Eylül… Sanki her şey biraz susar. İşte bu yüzden Eylül’e eğilmek gerekir.
İhtimam göstermek ve pürdikkat dinlemek, pür rikkat........

© Maarifin Sesi