İnsanın yaratılışındaki hakiki duygu inançtır. İnancın mihrak noktası ise sevgi ve itaat…

Sevgi; kişiyi müspet düşünmeye, iyiliğe, inanca, güzel ahlâka yönlendirir; çözüm odaklı, uzlaştırıcı, verici, iyileştirici ve merhametlidir. Sevgi; olumlu bir duygu, sevgisizlik ise olumsuzlukla eş değer. O hâlde sevgi aydınlığı, sevgisizlik karanlığı içerir.

Her çağın toplumsal sorunlarından biridir sevgisizlik. Şiddetin, kötülüğün, iletişimsizliğin, asosyalliğin, hastalıkların da bir sebebi… Sevgisizliğin ve merhametsizliğin olduğu yerde kötülük daha da güçleniyor. Ya sevmeyi bilmiyoruz ya da nefsî duyguların tutsağı olup gönülleri inşa etmek yerine, yıkmayı tercih ediyoruz. Oysa ihlaslı sevgiler biriktirmek için evvelâ sevmeyi bilmemiz gerekiyor. Sevilmeyi beklemeden sevmek… Menfaatsiz, riyasız, dosdoğru…

Sevgi, gönül dünyamda elbette hürdür; kâinatta canlılara........

© Maarifin Sesi