Lozan Antlaşması, yalnızca barış metni değil, milletin varoluş belgesidir. Ancak, antlaşmanın etrafında dönen tartışmalar, yüz yılı aşkın süredir bitmek bilmeyen cehalet ve kasıtlı saptırma sarmalında sürüp gidiyor.

Adalar meselesi, Lozan’ın en çok istismar edilen başlıklarından biri. Oysa gerçekler, hamasetin ve yalanların çok ötesinde, acımasız tarihsel tabloyu gözler önüne seriyor. Adalar, 1923 de Lozan’da verilmedi; 12 Ada 1911’de (12 yıl önce) İtalya tarafından işgal edildi, Ege Adaları ise 1912’de Balkan Savaşı sırasında Yunanistan’ın eline geçti. Osmanlı donanmasının II. Abdülhamit tarafından Haliç’te çürütülmesi, kayıpların önünü açtı. Donanmanın çürüterek yok edilmesi, yalnızca adaların değil, imparatorluğun çöküşünün de sebebiydi.

Sorgulanmayan Ezberler: Cehalet, Bilinç ve Manipülasyon

Tarihi bilmeyenler, cehaleti yaşam biçimi haline getirdikleri içim yüz yıl önce ABD’nin ortaya attığı söylemler, bugün yine aynı merkezlerden servis ediliyor. Bilinçli olarak yayılan yanlış anlatılar, toplumu kutuplaştırmak ve gerçekleri gölgelemek için kullanılıyor. Lozan’a saldıranlar, aslında ülkenin temellerine saldırıyor. Barış değil, revizyon isteyenler, varoluşun altını oymaya çalışıyor. Bu saldırılar, yüz yıllık hayasız ve şuursuz zihniyetin ürünü. Kurtarıcı ve kurucu kadrolara, üniter yapıya ve Cumhuriyet’e karşı yürütülen saldırılar, milletin hafızasını silmeye yönelik organize çabanın parçası.

Tarihin Kanlı Yüzü: Balkan Savaşları ve Kayıpların Bedeli

Balkan Savaşları, yalnızca toprak kaybı değil, yüzbinlerce Müslüman Türk’ün katledilmesiyle sonuçlanan felaketti. Payitaht, saraydan trajediyi seyretti. Osmanlı, Balkanları koruyabilseydi, bugün coğrafi, ekonomik ve sosyolojik olarak çok daha güçlü Türkiye’den söz edilebilirdi.

Balkanların kaybı, Anadolu’nun yalnızlaşmasına ve yeni devletin sınırlarının daralmasına yol açtı. Musul, Kerkük, Halep ve Batı Trakya gibi Misak-ı Milli........

© Küresel İfşa