Ένα απόγευμα, ξαπλωμένος στον καναπέ μετά από μια φαινομενικά «παραγωγική» μέρα, ένιωσες άδειος. Όχι κουρασμένος. Άδειος. Σαν να ήσουν το delivery boy της ίδιας σου της ζωής, πάντα σε μια διανομή στόχων, πάντα με εκκρεμότητες. Άνοιξες το Instagram. Κάποιος έτρεχε μαραθώνιο, κάποιος άλλος είχε μόλις τελειώσει το δεύτερο πτυχίο του. Μία άλλη είχε κάνει yoga, διάβαζε Γιούνγκ και έφτιαχνε smoothie με σπόρους chia. Και ξαφνικά σκέφτηκες: δεν υπάρχει πια χώρος για «τίποτα». Πρέπει πάντα να γίνεσαι «κάτι»…

Ζούμε σε εποχές όπου η βελτίωση δεν είναι επιλογή. Είναι απαίτηση. Το να θες να ησυχάσεις, να σταματήσεις, να μείνεις ο ίδιος, δεν μοιάζει με ανάπαυση αλλά με ήττα. Μας έπεισαν ότι είμαστε ένα ημιτελές software και πως κάθε πρωί πρέπει να ξυπνάμε και να «αναβαθμίζουμε» τον εαυτό μας. Έτσι, κάπου εκεί, ανάμεσα σε mindfulness εφαρμογές και λίστες goals, έρχεται μια σκέψη που μοιάζει σχεδόν ασεβής: ίσως δεν χρειαζόμαστε για update. Ίσως χρειαζόμαστε μια αγκαλιά.

Το ερώτημα όμως δεν είναι αν πρέπει να εξελισσόμαστε. Το ερώτημα είναι ποιος το ορίζει αυτό και με τι κόστος; Και γιατί δεν έχουμε την αποδοχή του εαυτού ως έχει. Κι ας είναι από τεμπελιά. Ή συμπόνια…

Δεν ήταν πάντα έτσι. Κάποτε, η ιδέα του να θες να γίνεις καλύτερος εαυτός, ήταν πράξη εσωτερική. Διάβαζες ένα βιβλίο, πήγαινες μια βόλτα μόνος, έγραφες σ’ ένα τετράδιο που κανείς δεν έβλεπε. Τώρα, η αυτοβελτίωση έχει timeline, story, reels, θέλει φως καλό, caption πιο καλό και hashtag για να το δει ο αλγόριθμος.

Η σύγχρονη κουλτούρα της αυτοβελτίωσης ξεκίνησε με καλές προθέσεις. Με βιβλία τύπου «Πώς να κερδίζεις........

© Kouti Pandoras