Κέρδισε δυο φορές τις αρχαιρεσίες στο κόμμα του – τη μια μάλιστα με αντίπαλο ένα «μεγάλο όνομα»: τον Γ. Παπανδρέου. Έδειξε έτσι ότι είναι οργανωμένος σε ό,τι απέμεινε από την παλαιά κραταιά κομματική βάση του ΠΑΣΟΚ.

Έχασε όμως δυο φορές σε γενικές εκλογές, τη δεύτερη θέση από τον ΣΥΡΙΖΑ- τη μία μάλιστα από τον Στεφ. Κασσελάκη.

Σήμερα είναι, με τον τρόπο που έγινε, αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης αν είναι «μείζων», με 33 βουλευτές – και οι δημοσκόποι βγάζουν το ΠΑΣΟΚ δεύτερο, έστω και αν ο ίδιος μένει χαμηλά σε σύγκριση με τον Μητσοτάκη.

Ας είμαστε ειλικρινείς με τον Νίκο Ανδρουλάκη. Δεν αναγνωρίζεται ως μεγάλη πολιτική προσωπικότητα – δεν έχει άλλωστε σπουδαίο προσωπικό βιογραφικό – δεν θεωρείται ηγέτης, δεν διαθέτει ελκυστική δημόσια παρουσία – σαν τον Τσίπρα, τον Καραμανλή, ή τον Βενιζέλο για παράδειγμα – και, δεν θεωρείται πρωθυπουργήσιμος.

Θα μπορούσε όμως να είναι μια σταθερά του πολιτικού συστήματος – με καλύτερες προοπτικές. Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό, θα απέδιδε περισσότερο για το κόμμα του και τον ίδιο, αν πολιτευόταν με διαφορετικό τρόπο.

Κάνει όμως τρία βασικά λάθη που τον καθηλώνουν σε........

© Kouti Pandoras