Το Live Aid, που έγινε στις 13 Ιουλίου 1985, εμείς τα διψασμένα για ροκ μουσική και για μεγάλες συναυλίες νιάτα το είδαμε σε ένα ψηλοτάβανο καφέ από αυτά που σήμερα ονομάζονται Αll-Day, πρωτοπόρο νομίζω στο είδος, το οποίο βρισκόταν στη γωνία Σόλωνος και Μασσαλίας και ονομαζόταν, δεν θα το μαντέψετε ποτέ, «Σόλωνος και Μασσαλίας».

Το μαγαζί δούλευε κυρίως με φοιτητές από το κτίριο της Νομικής (όπου στεγαζόταν τότε μεταξύ άλλων σχολών και η Φιλοσοφική) και είχε κάμποσες οθόνες, ταπεινού μεγέθους, αλλά διάσπαρτες στον χώρο. Στο υπόγειό του λειτουργούσε δισκοπωλείο με μεταχειρισμένα βινύλια (αφού δεν υπήρχε ακόμα CD), όπου σύχναζε ο Πουλικάκος.

Στην οδό Μασσαλίας, που είχε την αφετηρία της –το μαντέψατε- στο σταυροδρόμι με τη Σόλωνος, συνωστίζονταν μέσα σε λίγα τετραγωνικά οι τέσσερις καφετέριες που τότε έκαναν θραύση και ήταν κάτι αντίστοιχο των «πράσινων και μπλε καφενείων», αλλά στο πιο σοφιστικέ και πιο νεανικό.

Τα δύο αντικρυστά μεταξύ τους «Quartier Latin» (Ι και ΙΙ) ήταν βασικά στέκια ΠαΣοΚων, το «Café de Paris» το αποκαλούσαμε χλευαστικά «Καφέ ντε ΔΑΠ», ενώ λίγο πιο πάνω, στο ερεβώδες και γεμάτο καπνό «Rue de Marseille» μαζεύονταν (και μαζεύονται μέχρι σήμερα) αριστεριστές, αναρχοαυτόνομοι και εμείς. Α, και ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Οι ΚΚΕδες δεν θυμάμαι πού πήγαιναν, σε κανένα καφενείο υποθέτω, ενώ το «Amsterdam», στη Σίνα, ήταν πιο πολυσυλλεκτικό και ελαφρώς απολιτίκ. Μόδα που δεν πολυφοριόταν τότε.

Πριν από 40 χρόνια σας ταξιδεύω σήμερα, στο τέλος της πρώτης........

© Kouti Pandoras