Dün bizim beldenin kahvesinde Bahçedere’den Osman amcayla karşılaştım.

Allah uzun ömür versin; 86 yaşında... Ama önüne top yuvarla, 90’a takar; öyle zinde... Zeytinlerini hâlâ kendisi topluyor, hem de 6-7 metrelik ağacın tepesinde sırık sallayarak...

Kendisinden 40 yaş küçük bir kadınla evlendi iki yıl önce... Karılarının birincisi sizlere ömür, ikincisi baba evine kaçmış!

Dediğine göre yaşlanmış zaten...

★★★

Ayda bir gün bizim buralara gelir Osman amca; kuyumcuya...

Pazarcı esnafına sattığı yumurtaların parasını altına çevirir.

Biz de ona, “Desene Osman emmi, senin tavuklar altın yumurtluyor” diye takılırız.

“He, öyle valla” der, dişsiz ağzını açarak kahkahayla güler...

“Zeytinyağı” der sağlığının sırrını soranlara... Sonra da ekler, “Bi de... Kafaya takmaycaaaan!”

“Neyi kafaya takmaycan Osman emmi?”

“Heçbir şeyi... Hayat bir gün... O da bugün...”

★★★

Dün baktım sürekli gülen, etrafa neşe saçan Osman amcanın suratı asık... Selam verip oturdum masasına... İki oralet söyledi; bizim buralarda köylülerin milli içeceğidir!

Sonra yine sustu. Baktım çıtı çıkmıyor, “Hayırdır” dedim, “Midilli’de kayığın mı battı? Neyin var?”

“Neyim olcek? Hırkızı düşünüyom.”

“Ne hırkızı?”

“Altın hırkızı!”

“Hoppala altınlarını mı çaldılar? Kim çaldı?”

“Bilmiyom ki... İşte ben de onu düşünüyom. Kim çalıyo benim........

© Korkusuz