Cumhurbaşkanı Erdoğan grup toplantısında konuştu.
Aylık %0,87 gelen enflasyon verisinden memnundu.

“Rakamlar elbette önemlidir; ama asıl olan 86 milyonun düşüncesi, kanaatidir. Esnafın, tüccarın, emeklinin, emekçinin ne dediğidir.” dedi.
Ardından “Biz sadece oranlara bakmıyoruz; çarşıya, pazara, esnafa, sanayi bölgelerine kulak veriyoruz.” diye ekledi.

Madem öyle...
Biz de bugün bu köşede tam olarak bunu yapalım.
Rakamları bir kenara bırakıp, emekliye ve emekçiye kulak verelim.
Çünkü ülkenin gerçek enflasyonu, TÜİK’in grafiklerinde değil, insanların sesinde, nefesinde, yükünü taşıyamadığı hayat pahalılığında saklı.

Son birkaç günde yaptığımız haberlerden küçük bir derleme bırakıyorum buraya.
Söz bugün mikrofon uzattığımız yurttaşlarda olsun.
Çünkü söyledikleri de kırgınlıkları da ortak.

Bir emekli...
“25 bin lira kira veriyorum. En düşük emekli maaşını alıyorum. Simit satmasam geçinemiyorum” diye anlatıyor hayatını.

Bir diğeri açlıktan bahsediyor, sesi titreyerek soruyor: Acaba TÜİK Mars’ta mı yaşıyor?

Başka biri üç aydır sıcak yemek yiyememiş.
“Bir çorba bile içemiyorum, çok pahalı” diyor.

Bir başkası, yoksulluğu kıyafetinden tarif ediyor.
“Çorap alsam ayakkabı alamıyorum, ayakkabı alsam pantolon alamıyorum. Pantolonlarımı yamalı giyiyorum, çünkü gücüm yetmiyor.”

Ve devam ediyorlar...

“Emekli yoksullaştı, her yıl bir öncekini aratıyor.”

“Emekli olunca gezerim, hayatımı yaşarım, tatil yaparım diyordum; şimdi hayal bile edemiyorum.”

“Pahalılıktan........

© Korkusuz