Bazı zamanlar vardır, her şeyi zamana bırakırsın… Bazen de zamandan alır dur dersin, akıntıya kapılan ne varsa eli uzatırsın kıyı bulsun diye sonra fark edersin ki akan sensin ve giden her şey sende akmakta ve bir el ararsın kendi elinden başka seni alıp çekecek…

Bulduğu ilk kıyıya seni sürükleyen değil kendini bulacağın kıyıya seni getireni bulmak istersin. İstersin ki kıyıda seni beklesin ve kıyısında yer açsın sana…

O yüzden geçip giderken eller görürsün tutunmaya çalışan, tut beni diyen, tuttum seni diyen ve bu ellerdir seni de kendine el yapan… El atımlığı insanlar vardır, elini her işe atanlar, el alışkanlığı olanlar, bunlar ruhu kapalı tutarlar seni… Kasap’ın deriyi sıyırdığı gibi duygulardan, acılardan ve hayallerinden sıyırarak tutanların elinde kalan sen olmayandır, seni sen yapanı........

© Kocaeli Koz