Hayat, insana en beklemediği anlarda en büyük dersleri verir. Bazen bir bakırsın, yıllarca yanında olan bir dostun, bir akraban, bir meslektaşın aniden senden uzaklaşmış. Ne olduğunu bile anlamadan bir gün selam vermez olur, gözlerini kaçırır, gürül gürül konuştuğunuz insan suskunluğa gömülür. Oysa insanın, insanla anlaşabileceği, sorunlarını konuşarak çözebileceği gerçeği de ortada. Peki, o zaman neden insanlar küser?

Ben hayatım boyunca kimseye küsmeyi seçmedim. Kırıldım, hayal kırıklığına uğradım, incindim, ama hiç küsmek gibi bir tavır sergilemedim. Zaman zaman kendimi geri çektiğim oldu, bazen konuların soğumasını bekledim ama kapıları tam anlamıyla kapatmadım. Çünkü biliyorum ki hayat, kesin konuşmayı sevmez. Bugün arkamı döndüm dediğin kapı, yarın umulmadık bir zamanda çalınabilir.

Küsmek, aslında bir savunma mekanizmasıdır. Bazen insanlar küser çünkü başka türlü kendini ifade edemez. Duygularını anlatacak cesareti ya da kelimeleri bulamaz. Ya da küsmek, onlar için bir tepki gösterme biçimidir; hakkını savunma yolu olarak görülür. Aslında sessiz bir........

© Kocaeli Koz