Memleket meseleleri varken çocukları çoğu zaman unutuyoruz. Bir nesil yetişiyor ama nasıl yetişiyor. Kimse bu işin üzerine kafa yormuyor. Çocuklar için okula gitmek artık çekici değil. Okullarda ya çeteler var ya şiddet var ya da öğrencileri taciz eden öğretmenler var. Çok çabuk unutuyoruz yaşananları ama okullarımızın gerçek yüzü bu.

Çok çabuk unutuyoruz, ortaokul yaşındaki bir çocuk hastalık derecesinde oynadığı canlı savaş oyunun etkisiyle babasını ve annesini vurarak öldürmüş, kardeşi de kaçarak kurtulabilmişti.

Ne yazık ki oyunlar çocukları esir almış durumda.

Benim yakın çevremde de arkadaşlarımın çocukları tek kelimeyle oyun hastası.

Ellerinden ne tableti alabiliyorsunuz ne de bilgisayarın önünden kaldırabiliyorsunuz.

Birçok oyun online internet üzerinden oynandığı için derslerini ihmal eden yemeklerini oyun başında yiyen binlerce çocuk var.

Çok ciddi bir sıkıntı ile karşı karşıyayız aslında.

Ailelere çok görev düşüyor. Çocukları oyalamak ve sorumluluk almamak için evlatlarının ellerine tableti veriyorlar, yetişkin ise oyun bilgisayarları alıyorlar.

Hem de ciddi rakamlar ödeyerek.

Kitap okuyacakları yere bilgisayarlarda oyun oynamayı tercih ediyor binlerce çocuk.

Tabii işin bir başka boyutu da var.

Binlerce ailenin maddi durumu iyi olmadığı için çocukları değil oyun oynamak derslerini ödevlerini yapabilmek için bir bilgisayarları bile yok.

Hatta bu fakir........

© Kıbrıs Postası