Sokakta yürürken göz göze gelmekten kaçan insanlar, toplu taşımalarda birbirini yok sayan kalabalıklar, sosyal medyada “laf sokmak” dışında bir dili neredeyse unutmuş kullanıcılar…

Ne oldu bize? Hangi kırılma anında sevgiyi bir zayıflık, şefkati bir aptallık, empatiyi ise vakit kaybı saymaya başladık? Toplum, sadece ekonomik krizden, adaletsizlikten, eşitsizlikten değil; sevgisizlikten de kırılıyor.

Sevgi, bir duygudan öte bir tutumdur. Sevgi, bakışta, sözde, sabırda, anlayışta, paylaşımda gizlidir.

Tüm bunları, dini değerlerle düzenlenebileceğini sananlar, dinin de değerlerinin yitirilmesine neden oldular.

Bugün geldiğimiz noktada tüm erdemler toplumun çöp kutusuna atılmış gibi. Namazını kılan iş bitti sanıyor. Sanki herkes travmasını öfke maskesiyle örtmüş; sevgiyi unutarak kendini koruyabileceğine inandırılmış. Oysa biz, ancak birbirimizi severek iyileşebilirdik.

Çocuk........

© Kıbrıs Postası