İnsanın yeryüzündeki hikayesi çok da öğünülecek bir hikâye değil.

Bir hercümerç. Bir sürü saçmalık, sayamayacağımız kadar çok vahşet, yeri göğü dolduracak kadar çok kötülük.

Baksanıza verdiğimiz imtihana… Dünyayı kullandık, kullandık, hiçbir şeyi bulduğumuz gibi bırakmadık. Elimizin değdiği her şeyi kirlettik, kirlettik. Böyle giderse yakında dünya ıskartaya çıkacak.

Keşke sadece bir çevre sorunu olsa, hani siyasi liderler için saf saf söylerler; “Kendisi temiz, çevresi kirli, ya da bozuk.”

Yoktur öyle bir şey.

Kendisi ancak çevresi kadar temiz olabilir ya da çevresi kadar kirli, çevresi kadar bozuk.

Hangisi zor? Dünyayı temizlemek mi, insanı temizlemek mi?

O kadar safra yüklendi ki insan, safraları atsa, vahşetini, açgözlülüklerini, önyargılarını, nefretlerini, kinlerini, komplekslerini… Kibirlerini, zulümlerini, yalanlarını, ikiyüzlülüklerini, hırslarını geriye kimse kalmayacak.

Ama aynı insanın her biri birer ilahi bağış olan güzellikleri de var.

Sevgisi, merhameti, cömertliği, alçakgönüllülüğü, tevazuu, iyilik yapma isteği, fedakârlığı, başkalarının iyiliği için zorluklara katlanması hatta kimi durumlarda kendini feda etmesi.

Aynı insanda hem iyilik hem kötülük mü?

Tam öyle değil. Bazısında iyilikler baskın, bazısında kötülükler.

Kur’an-ı Kerim’de Allahu Teala insanı yaratacağı zaman meleklerin itiraz ettiği yazılıdır.

“Biz seni tesbih edip dururken, seni yüceltirken orada fesat çıkaracak, kan dökecek kan dökecek birini mi yaratacaksın?”

Bugün, yeryüzünde olan bitenlere şahitlik........

© Karar