Gazze'de 7 Ekim 2023'te başlayan ve 15 ay süren kanlı savaş, nihayet 19 Ocak 2025'te yürürlüğe girecek bir ateşkes ve rehine anlaşmasıyla -şimdilik- sona eriyor. Bu ateşkes, savaşı bitirmekten çok, tarihin kırılgan bir sayfasını daha çevirdiğimizi gösteriyor. Özgürlüklerin kazanılmasına sevinmekle birlikte, yıkımın büyüklüğüne kayıtsız kalmak mümkün değil. Retorik olarak sorulması gereken şu: Bu yıkımın ortasında, umutla yeniden inşa edilecek bir gelecek nasıl mümkün olabilir?

Savaş ilerleyen süreçte adeta bir soykırıma dönüştü. Bombardımanlar esnasında 50.000’e yakın Filistinli hayatını kaybetti, on binlerce kişi evsiz kaldı ve altyapı neredeyse tamamen yok oldu. Gazze'de yaşam, yalnızca fiziksel değil, aynı zamanda ruhsal bir enkaza dönüştü. Evlerin harabelerinden yükselen toz bulutları yalnızca çatışmanın değil, insanlığın yara almış vicdanını da simgeliyor.

İsrail her zaman İsrail’dir.

Uluslararası ilişkilerde "pax" adı verilen bir kavram vardır ve kavram “barış” ya da “düzen” anlamına gelir. Ancak bu barış karşılıklı iki tarafın rızası dahilinde elde edilmiş ferah bir hal değildir de genellikle bir gücün baskın otoritesi altında sağlanan bir tür sükûnet durumudur. Yani kavram, barışın eşit taraflar arasında değil, genellikle bir tarafın hâkimiyetine dayalı olarak gerçekleştiği zamanlarda kullanılır. Pax, barışın sürdürülebilirliği ve adaletle tesis edilip edilmediği konusunda her zaman tartışmaya açık bir husustur.

İşte İsrail tam bu kavramın üzerine oturmaya çalışan, barışı her zaman sözde bırakmış, icraatta hiç etmiş Siyonist bir devlettir. 1956 Süveyş Krizi’nde ateşkesi hiçe sayarak toprak işgali gerçekleştirmesi, 1967 Altı Gün Savaşı’nda uluslararası sınırların ihlali ve 1982 Lübnan işgalindeki sivillere yönelik saldırılar, ahdine uymama konusunda sicili bir hayli kabarık devlete ait.

Uzaklara da gitmeyelim, daha 2........

© Karar