İran masum değil. Mezhepçi yayılmacılığıyla bölgeyi yangın yerine çevirdi; Suriye’de Esed rejiminin arkasında durarak milyonların hayatını yitirdiği bir felaketin parçası oldu. Lübnan’dan Yemen’e kadar kurduğu vekil ağlarla ümmetin birliğini değil, parçalanmasını besledi. Kendi halkına yönelik baskıları, ahlak polisi aracılığıyla kamusal alanda kurduğu tahakküm, kadınların hayatına müdahaleleri elbette unutulmadı. Bu politikaların eleştirisi meşrudur, elbette hafıza dışında bırakılacak türden değildir. Ancak bugün İran’a atılan bombaları bu yanlışlar üzerinden meşrulaştırmaya çalışmak, sahici bir özeleştiriden çok, Batı’nın emperyal saldırganlığına içeriden kılıf üretmek anlamına geliyor.

Çünkü İran’a düşen bombalar ne kadın ya da toplum özgürlüğü için atılıyor ne de demokrasi adına. Bu saldırılar, açıkça jeopolitik hizaya sokma operasyonlarıdır. Kullanılan teknolojiye bakmak bile yeterli: Palantir’in istihbarat algoritmaları hedef analizini sağlıyor, Lockheed Martin üretimi mühimmatlar sevk ediliyor, NATO radar sistemleri bölgedeki tüm hava trafiğini anlık olarak izliyor. Bombaların üzerinde İsrail’in damgası olabilir, fakat saldırının alt yapısını taşıyan tüm askeri omurga Batı’nın güvenlik aygıtlarına ait.

Üstelik bu mimari ilk kez İran’da kullanılmıyor. Aynı algoritmalar, aynı cephane, aynı istihbarat zinciri, aylardır Gazze’nin üzerine çalışıyor. 7 Ekim’den bu yana on binlerce Filistinli sivil katledildi, tüm bir şehir yerle bir edildi, uluslararası hukuk alenen çiğnendi ve hiçbir Batılı hükümet bu tabloyu durdurmaya yeltenmedi, miş gibi yaptı. Gazze’de denenmiş olan, şimdi İran üzerinde sürdürülüyor. Bu yüzden mesele pek de insan hakları değil, mesele direnme potansiyeli taşıyan her aktörü sistemin dışına itmek. İran da Filistin gibi, bu ortak düzene başkaldırının sembolüne dönüştüğü için hedefte. Bu bombardıman bir askeri angajman gibi okunsa da aslında Batı’nın “itaat etmeyeni cezalandırma” refleksinin askeri formudur.

İran bu haliyle sevilmedi,........

© Karar