Özdemir Asaf’ın meşhur “Lavinia” şiirinden mısralar takıldı aklıma:

Yalanlar istiyorsan yalanlar söyleyeyim / İncinirsin

Özellikle “yalanlar istiyorsan” ve “incinirsin” kısımları.

Kendisine yalan söylenmesini bizzat kendisi isteyen biri, o yalanlardan incinir mi?

Şair sevdiğine “incinirsin” dese de, bu tespitten ziyade bir temenni gibi.

İnsanlar yalan, kandırmaca, aldatma karşısında tutarsız tepkiler veriyorlar.

Tek tek sorsak, hemen herkes bunlardan nefret ettiğini söylüyor.

Kimse sahtekârların tezgahına düşmek istemiyor.

Ama bu şiirde olduğu gibi aldatanla aldatılan arasında duygusal bir bağ varsa iş değişiyor.

İnsanlar yalan olduğunu baştan bildikleri sözlere inanmak istiyorlar.

İncesaz eşliğinde Melihat Gülses’ten dinleyip sevdiğimiz Cengiz Onural şarkısının sözlerini hatırlayalım:

Çok âşığın var diyorlar, yalan de yeter bana
Bir sevda sözü fısılda, hazırım inanmaya
Gönül hırsızı diyorlar, inkâr et yeter bana
Çok ahlar aldı diyorlar, inkâr et yeter bana
Gözlerindeki cevaba, korkuyorum bakmaya

Bu sözler bir âşığın dilinden yazılmış. Besbelli ki sevilen kişi önünde sonunda sevenini yüzüstü bırakacak bir çapkın, bir zampara, bir Kazanova, bir “gönülçelen”. Uzak durulması gereken biri.

Fakat her ne olursa olsun bu kişiye tutulmuş olan aşık, ondan........

© Karar