Bazen içimizde durduramadığımız büyük öfke ve derin hüzün patlamaları yaşarız. Böyle anlarda insan adeta çaresizliğin dehlizlerine düşüyor ve delice düşüncelere kapılıyor. İşte tam o anlarda dünyayı cehenneme çevirenlere, işe yaramayacak olsa da bolca dua edin!

Biliyorum bütün bunların hiçbiri çare olmayacak. Eğer kimselerin olmadığı bir köşeye çekilip sessizce ağlamayı deneyebilirseniz, kısa süreliğine de olsa içinizdeki kasveti dağıtmak için bir çıkış yolu olabilir belki…

Ancak bu ülkede kelimelerle izahı mümkün olmayan, hatta kelimelerle ifade edilmesi sakıncalı olan öylesine bir kabus yaşıyoruz ki gözyaşlarınıza karıştırdığınız o küçük isyanlar bile çare olmayabiliyor.

Bu yüzden özellikle akıl sağlığımızı korumak için, neden ve niçin diye sormadan kalbimize uygun şarkılar bulup rüyalarımıza, hayallerimize ateş eden haramilerden uzaklara, çok uzaklara gitmek en akıllıca çözüm…

Kişisel olarak şu ana kadar, müziğin huşu veren o muhteşem enginliğine teslim olmaktan başka bir yol bulamadım henüz. Ama itiraf etmeliyim ki en zor zamanlarımda Miles Davis’in “Kind of Blue”, Patti Smith’in “Horses” ve Nirvana’nın “Nevermind” albümleri imdadıma yetişmeseydi ne yapardım bilemiyorum.

Bu arada The Smiths’in “The Queen Is Dead”i, Pink Floyd’un “Another Brick In The Wall”unun da adeta ilaç gibi geldiğini söylemeliyim.

Kişisel tarihim açısından baktığımda, beni zaman zaman sükunete erdiren ama aynı zamanda çıldırtan müzik efsanelerinin ve şarkılarının adları o kadar çok ki bir........

© Karar