Özgür Özel’in siyasi yolculuğu nereye varır, bilmem, ama yürüyüşünün gittikçe daha ilginç hale geldiğini ifade etmek istiyorum.

CHP’nin grup başkan vekili idi. Ağzı laf yapardı. Polemiklerde usta idi.

Sonra Parti’nin genel başkanlığına seçildi.

Genel Başkandı ama meselâ Cumhurbaşkanı adayı değildi. Sanırım iki ismin, Ekrem İmamoğlu ve Mansur Yavaş’ın kamuoyu yoklamalarında favori olarak göründüğünü görüyor, kendisini de onların yolunu açacak bir misyon içinde sayıyordu. “Teknik direktör”dü ve kimin gol atacağı anlaşılıyorsa, ona penaltı attıracaktı. İmamoğlu ve Mansur Yavaş dengesini götürmeye itina ediyordu. Kendi payına tevazu düşüyordu.

Sonra İstanbul’a, daha doğrusu İmamoğlu’na yönelik operasyonlar başladı. İstanbul üç seçimdir İmamoğlu tarafından kazanılıyordu, son seçimde (31 Mart 2024) başka pek çok büyük şehir gibi İstanbul yine ana muhalefet tarafından alınmıştı.

Bu seçimde üstelik Özgür Özel’in başkanlığındaki CHP, 47 yıl sonra, iktidar partisini geçerek birinci parti olmuştu.

Özgür Özel, İstanbul operasyonları sırasında “cansiperane” denecek boyutta bir “meydan insanı” oldu. Ortaya konan sandıkta, İmamoğlu’nu “CHP’nin müstakbel cumhurbaşkanı adayı” seçtirdi. Ondan sonra onun dilinde İmamoğlu’na yönelik operasyon “İBB Başkanı ve geleceğin Cumhurbaşkanı”na operasyon haline geldi.

Haftalardır her Çarşamba İstanbul’un bir ilçesinde ve hafta sonları bir şehirde meydanlarda, gırtlağı parçalanırcasına yaşanan “hukuk mücadelesi”ni seslendiriyor.

“İmamoğlu’na sonuna kadar kefilim” diyor, gece mitinglerinde telefonların ışık seline “Yiğidim aslanım orda yatıyor” şarkısını eşlik ettiriyor. Açılan dava “suç örgütü lideri” iddiasında olmasına rağmen, o, meydanlarda bir tür “İmamoğlu efsanesi” oluşturmaya çalışıyor.

Türkiye siyasetinde bunun örneğinin olduğunu........

© Karar