Trabzonspor neyse, Fatih Tekke de odur.
Bu artık sadece bir benzetme değil; yaşanmışlıkla, gözyaşıyla, alın teriyle, aidiyetle ispatlanmış bir hakikattir.
Onun adı bu şehrin çocuklarının hayallerine kazınmıştır.
Onun hikâyesi, sadece futbol değil; yoksullukla, mücadeleyle, gözyaşıyla yoğrulmuş bir adamın, memleket aşkıyla verdiği sessiz bir savaştır.
Dışarıdan bakan biri için belki "bir teknik direktör" sadece.
Ama biz biliyoruz.
Fatih Tekke bu şehrin evladıdır.
Hem de öyle kuru bir aidiyetle değil; çocukluğu, gençliği, hayalleri, acıları bu şehirde geçmiş bir evlat.
O, Trabzonspor formasını giydiğinde yerde bir yatakta gözyaşlarıyla uyuyan, her gece yalnız başına hayalini kurduğu takım için ağlayan bir gençti.
Yatağında yatarken, yıldız olma hayali değil, bu forma için daha ne yapabilirim sorusunu soruyordu kendine.
2,5 yıl boyunca her gün, her akşam ağladığını anlatıyor, Trabzonspor'da oynarken…
Kariyerinin zirvesinde değil, tam da o formanın içinde.
Bu şehirde, bu takımda.
O ağlarken bizler belki gol sevinçleri yaşıyorduk tribünlerde, ama o genç adamın içinde bir başka yangın yanıyordu.
Çünkü bu şehir onun için sadece bir doğum yeri değil, bir kimlikti.
Bir ev, bir baba, bir anneydi.
Futboldan öte, hayatın ta kendisiydi.
Bir gün........

© Karadeniz'de sonnokta