Saygı, bir toplumun sessiz dilidir; gözlerdeki ışık, seslerdeki incelik, sokaklardaki nezaket...

Peki ne oldu da bu dil, yerini kabalığın, bencilliğin ve öfkenin kör gürültüsüne bıraktı?

Sosyologlar, dijital çağın bizi "ekran ardına" hapsederek yüz yüze iletişimi öldürdüğünü söylüyor.

Bir anket, gençlerin e'inin "karşıdakinin duygularını düşünmeden" konuştuğunu itiraf ediyor. Güncel bir örnek mi? Hastanede doktora saldıran hasta yakını, otobüste yaşlıya yer vermeyi "zayıflık" sayan genç, siyasette rakibini aşağılamayı "üstünlük" zanneden liderler... Hepsi, aynı virüsün kurbanı: Saygısızlık salgını.

Unutulan Bir Kelime: Saygı

Bir zamanlar sofraya büyükler gelmeden oturmazdık, söz büyüğün derdik. Kapıdan giren selâm verir, yaşlının elini öpmeden geçmezdik.

Saygı sadece bir davranış biçimi değil, yaşadığımız dünyanın vicdanıydı. O vicdan şimdi sessizce çekiliyor hayatlarımızdan.

Gözlerimizin içine bakmadan konuşan çocuklar, öğretmenine dirsek dönen öğrenciler, hastanede bağıran hasta yakınları, trafikte korna ile terbiye öğreten sürücüler…

Her gün biraz daha uzaklaşıyoruz birbirimize, birbirimize duyduğumuz saygıya.

Peki ne oldu bize? Saygı neden bu kadar azaldı?

Bu sadece bir kelime değil ki. Bu bir kayboluşun adı. Kimliğimizin, kültürümüzün, insanlığımızın temel değerlerimizin yavaş yavaş silinmesi.

Saygının Sosyolojisi ve Kayıp Hikâyesi

Saygının kaybı, toplumsal hafızanın erozyonudur.

Eskiden saygı, ailede öğrenilirdi.........

© İstiklal