Edebi metin okumak insanı rahatlatır. Schopenhauer klasik metinleri okumaktan hissettiği rahatlama duygusunu dile getirir ve şöyle der, “ Sanki tertemiz kayalık kaynağında yunmuşum gibi.”

İnsan bu dünyaya gelirken ağlaya ağlaya gelmiştir. Çünkü insan cennetten dünyaya indirilmiştir. Bu insan için büyük bir yaradır. Bu yaranın tedavi edilmesi lazım ki insan bu dünyadan güle güle gitsin. Bu yara insanın ruhunda olan bir yaradır ki madden tedavisi mümkün değildir. Manevi bir terapi gerekir. Bu manevi terapinin birçok yolu vardır ama o yollardan biri edebiyattır. İnsan önce iç dünyasına bir hakikat yolculuğu başlatması gerekir. Bu yolculuk esnasında keşfedeceği cevherler insanın hakikatine ermesine sebep olacaktır. Hakikatleri keşfettikten sonra da zaten tedavi büyük ölçüde gerçekleşecektir. İnsanı bu iç yolculuğuna sevk eden edebi metinlerdir. İnsan edebi metinler okuyarak ruhundaki keşfedilmemiş yerleri keşfeder. Bu keşifler sayesinde insan iç dünyasını tanır. Bu tanıma aslında kendi içiyle yüzleşmesine de sebep olur. Kendisiyle yüzleşen insan kendisini tanımaya başlar. Kendini tanıdıkça iç hakikatine ermeye başlar. Keşfedilememiş yönlerini edebiyat sayesinde keşfeder. Bu da akli, ruhi ve kalbi tekâmüle sebep olur. Bu tekâmül sonucunda olaylara daha geniş açıyla bakar. Anlam veremediği durumlara ve olaylara anlam vermeye çalışır. Dünya hayatına tahammülü artar. İşte edebi metin okumak insanın bakış açısını ve sadrını........

© İstiklal