Akıp giden şu hayat meşgalesinde dünya kalplerimize farkında olmadan nüfuz ediyor. Nüfuz ettikçe bizler asıl olandan şaşıyoruz. Dünya işleri karşısında öyle savruluyoruz ki toparlanana aşk olsun. Kalbî olandan uzaklaştıkça dünyayı menfaatler ve ihtiraslar dünyasına çeviriyoruz. Dünya hevesi arttıkça kalple değil nefisle görmeye başlıyoruz. Oysa nefsin irfan yolunda kalbin ve ruhun önüne geçmesi kişi için o kadar tehlikeli ki, terbiye olmamış nefis kişiye dünyayı zindan edebiliyor. Nefis azdıkça kalp köreliyor, kalp köreldikçe kararıyor, karanlıkta kalıyor. Kalbin karanlıkta kalması insanı ister istemez masivaya sürüklüyor. Masivaya sürüklenen kalp iyiyi kötüden ayırt edemiyor. Kalp köreldikçe vicdan........

© İstiklal