Ortadoğu’nun dar geçitlerinde yankılanan top sesleri, artık sadece bölgesel güçlerin hesaplaşması değil küresel düzenin yeniden dizaynına dair bir çatlağın işaretidir. İran ve İsrail arasındaki gerilim artık çatışma eşiğini aşmış, düşük yoğunluklu vekil savaşlar yerini doğrudan angajmanlara bırakmaya başlamıştır.

Bu tablo içinde gözler, bölge dışı büyük güçlerin – özellikle de ABD’nin – hamlelerine çevrilmiştir. Zira Birleşik Devletler’in doğrudan müdahale ihtimali, yalnızca savaşın şiddetini değil, haritanın kaderini de belirleyecektir.

Bu olasılığı analiz ederken, en kritik ön belirti kuşkusuz uçak gemisi görev gruplarının hareketliliğidir. Amerikan askeri stratejisinde uçak gemileri sadece yüzen üsler değil aynı zamanda diplomatik baskının, caydırıcılığın ve gerektiğinde topyekûn yıkımın araçlarıdır.

Bu bağlamda, üç uçak gemisi görev grubunun aynı anda Doğu Akdeniz’e veya Umman Denizi’ne doğru yönelmesi, sadece caydırıcı bir mesaj değil; çok boyutlu bir askeri harekâtın kapıda olduğunun en açık göstergesidir.

Bu görev gruplarının etkisi yalnızca uçak sortileriyle sınırlı değildir. Her grubun çevresinde seyreden Ticonderoga sınıfı kruvazörler ve Arleigh Burke sınıfı destroyerler, onlarca Tomahawk seyir füzesiyle düşman derinliklerini tehdit eder. Ancak esas yıkıcı güç, görünmeyen sularda ilerleyen nükleer saldırı denizaltılarındadır. Bu denizaltılar, harp sahasının ilk saatlerinde, hatta belki ilk dakikalarında düşman hava savunma bataryalarını, radar kulelerini, stratejik komuta merkezlerini........

© İstiklal